فضایل امام علی (ع) از زبان پیامبر

سلمه بن قیس از پیامبر(ص)  روایت کرده است که فرمود:

(( علی در آسمان هفتم است؛ چونان خورشید روز در زمین. و در آسمان دنیاست چونان ماه شب در زمین. خداوند از فضل خود پاداشی به علی داده که اگر آن را میان زمینیان تقسیم کنند برای همه ی آنان کافی خواهد بود و چنان درکی به علی عنایت کرده که اگر آن را میان ساکنان زمین پخش کنند به همه آن ها خواهد رسید. نرمی او به نرمی لوط و خوی او به خوی یحیی و زهد او به زهد ایوب و بخشندگی او به بخشندگی ابراهیم و شادی اش به شادی سلیمان بن داوود و نیرویش به نیروی داوود شباهت دارد.

او را نامی است که بر هر پرده ای در بهشت نگاشته شده است؛ پروردگارم این نوید را به من داده است و این بشارت برای علی در نزد من است. علی در نزد حق محمود و در نزد فرشتگان پاک است. او از یاران خاص و خالص و نزدیک و چراغ و بهشت و رفیق من است. پروردگارم مرا به او مانوس کرده است. پس از پروردگارم درخواسته ام که او را پیش از من نمیراند و نیز از خدا خواستم که او را شهید بمیراند.

به بهشت قدم نهادم و دیدم که شمار حوریان علی بیشتر از برگ درخت و قصرهایی که برای او بنا شده چون شمار افراد بشر است.

علی از من و من از اویم. هر که ولایت علی را پذیرفت؛ ولایت مرا پذیرفته است.

عشق به علی نعمت و پیروی از او فضیلت است. فرشتگان به او نزدیک و جن های نیکوکار گرد او را فراگرفته اند. پس از من کسی گرامی تر از او در عزت و افتخار و آیین بر زمین گام نمی نهند. او خشن و لجوج و بی بند وبار نبود. زمین او را حمل کرد و گرامی اش داشت. پس از من شکم هیچ زنی، کسی به بزرگی او زاده نشد. در منزلی فرود نیامد مگر آنکه خجسته و فرخنده بود.

خداوند حکمت را بر وی فرو فرستاد و جامه فهم بر او پوشاند. فرشتگاه با او همنشین بودند که او نمی دیدشان و اگر قرار بود پس از من به کسی وحی شود به علی وحی می شد. خداوند مجالس را با علی می آراست و لشکر ها را بدو گرامی گرامی می داشت. شهرها را بدو رونق می بخشید و سپاهیان را به واسطه او عزت ارزانی می داشت. مثل او همچون خانه خدا است که زیارت می شود اما زیارت نمی کند و مثل او همانند ماه است که چون تابش گیرد، سیاهی را به نور خویش روشن می کند و مثل او چنان خورشید است که چون بتابد دنیا را پر فروغ گرداند. خداوند او را در قرآنش توصیف کرده و به آیاتش ستوده است. در قرآن آثار منزلت هایش بیان شده است. پس او به گاه زنده بودن بزرگوار و به گاه مرگ شهید است.))

منبع: کتاب "  امالی صدوق" صفحه ی 706